W szczególności, sąd nie musi opierać się na zaprezentowanym rozumieniu przyłącza, uznając za przyłącze nie fragment przewodu, ale wyłącznie miejsce zbiegu kabli w budynku, od którego odchodzą przewody do poszczególnych odbiorców. Takie zdefiniowanie sieci wewnętrznej oznaczałoby, że jej granicą jest sam punkt styku z siecią wewnątrzbudynkową, a przewód prowadzący do lokalu odbiorcy (do gniazda lub do TSM) jej elementem. Powyższy pogląd, o ile możliwy do przyjęcia, wydaje się jednak trudny do pogodzenia z pozostałymi regulacjami branżowymi. W szczególności zauważyć należy, że takie rozumienie sieci wewnętrznej spowodowałoby, iż byłaby nią duża część instalacji wewnątrzbudynkowych w budownictwie wielorodzinnym. To czyniłoby natomiast zbędnym regulacje udostępniania infrastruktury (choćby art. 139 ust. 1 pkt 2) Prawa Telekomunikacyjnego). Dlatego wydaje się, iż należy opowiedzieć się za pierwszym ze wskazanych poglądów.
Reasumując, infrastruktura telekomunikacyjna złączona trwale z nieruchomością i przyłączona do sieci przedsiębiorcy telekomunikacyjnego pozostaje odrębną od nieruchomości rzeczą ruchomą tylko do granicy sieci wewnętrznej odbiorcy końcowego, a zatem do przyłącza włącznie. Elementy znajdujące się za przyłączem należy uznać za część składową nieruchomości, na której się znajdują, a zatem ich własność przypada właścicielowi tej nieruchomości. Przyłącze powinno być natomiast rozumiane jako fragment przewodu od miejsca połączenia z infrastrukturą zbiorczą do jego zakończenia w lokalu abonenta.
Partnerem działów "Regulacje" i "Prawo" jest kancelaria:
Podsumowanie
Ogół powyższych rozważań można podsumować następującymi wnioskami:
Elementy infrastruktury połączonej trwale z nieruchomością pozostają własnością właściciela nieruchomości, chyba że zostaną podłączone do sieci telekomunikacyjnej. Wówczas, na podstawie art. 49 kc pozostają odrębnym przedmiotem własności do granicy „sieci wewnętrznej” danego odbiorcy. Ich własność przypada, w braku odmiennej umowy, temu, kto poniósł koszty wykonania danej infrastruktury.
Określenie granicy „sieci wewnętrznej” odbiorcy (a jednocześnie granicy odrębnej własności infrastruktury telekomunikacyjnej) nie jest oczywiste, aczkolwiek bazując na orzecznictwie Sadu Najwyższego i regulacjach PT można przyjąć, że jest nią zakończenie przyłącza. Przyłącze należy natomiast w opinii autora rozumieć jako fragment przewodu od ostatniego punktu styku z infrastrukturą zbiorczą (np. rozgałęźnika na klatce schodowej) do zakończenia tego przewodu w lokalu odbiorcy (np. w TSM lub gnieździe).
[tytuł od redakcji]
AUTOR
Jest radcą prawnym i wspólnikiem Kancelarii Prawnej Media. Specjalizuje się w prawie własności intelektualnej oraz prawie telekomunikacyjnym. Interesuje się także systemami ADR. Jest arbitrem Stałego Polubownego Sądu Konsumenckiego przy Prezesie Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Posiada unikalne doświadczenie w zakresie prowadzenia negocjacji z organizacjami zbiorowego zarządzania oraz tworzenia umów międzyoperatorskich i wzorców umów abonenckich. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz ekonomiczne na Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu. Studiował na Uniwersytecie Erazma w Rotterdamie. Jako reprezentant Uniwersytetu Erazma w Rotterdamie brał udział w Willem C. Vis International Commercial Arbitration Moot.
