REKLAMA

Nowa wysokość stawek FTR oraz MTR – aspekty praktyczne

W dniu 22 kwietnia br. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej opublikowane zostało Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2021/654 z dnia 18 grudnia 2020 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1972 poprzez określenie jednolitej maksymalnej ogólnounijnej stawki za zakończenie połączenia głosowego w sieci ruchomej oraz jednolitej maksymalnej ogólnounijnej stawki za zakończenie połączenia głosowego w sieci stacjonarnej (dalej „Rozporządzenie delegowane”).

(źr. GWW)

Wydanie Rozporządzenia delegowanego stanowi realizację delegacji określonej w art. 75 ust. 1 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1972 z 11.12.2018 r. ustanawiającej Europejski kodeks łączności elektronicznej (dalej „EKŁE)[1], która nakazuje określenie jednolitej maksymalnej, ogólnounijnej stawki za zakończenie połączeń w sieci ruchomej oraz jednolitej maksymalnej, ogólnounijnej stawki za zakończenie połączeń w sieci stacjonarnej. Warto bliżej przyjrzeć się skutkom jakie niesie za sobą wydanie tego aktu dla operatorów publicznych sieci telekomunikacyjnych działających w Polsce.

Charakter Rozporządzenia delegowanego i jego wejście w życie

W pierwszej kolejności chciałbym przeanalizować charakter samego Rozporządzenia delegowanego, którego szersze zastosowanie w ramach regulacji rynku telekomunikacyjnego ma miejsce dopiero pod rządami przepisów EKŁE. Możliwość wydawania przez Komisję Europejską aktów delegowanych wynika z art. 290 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dalej „TFUE”)[2]. Zgodnie z tym przepisem Komisja Europejska może przyjąć akt o charakterze nieustawodawczym o zasięgu ogólnym, który uzupełnia lub zmienia niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego, w tym przypadku EKŁE[3]. Warto podkreślić, że forma aktu delegowanego nie musi odpowiadać formie aktu ustawodawczego[4]. Z taką sytuacją mamy do czynienia w analizowanej sprawie, gdzie EKŁE – mający formę dyrektywy, czyli aktu prawnego, nie wywołującego bezpośrednich skutków[5] i wymagającego implementacji przez państwa członkowskie – został uzupełniony aktem w formie rozporządzenia, które obowiązuje bezpośrednio. W konsekwencji, jak wynika to wprost z finalnej części Rozporządzenia delegowanego, wiąże ono w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich bez potrzeby implementacji przez państwa członkowskie.

Stosowanie do art. 290 ust. 2 pkt 2 TFUE, akt delegowany może wejść w życie tylko wtedy, gdy Parlament Europejski (dalej „PE”) lub Rada nie wyrażą sprzeciwu w terminie przewidzianym przez akt ustawodawczy. W przypadku Rozporządzenia delegowanego okres na wyrażeniu sprzeciwu wynosi 2 miesiące, co wynika wprost z art. 117 ust. 6 EKŁE. Zgodnie z tym przepisem okres 2 miesięczny na wniesienie sprzeciwu może zostać przedłużony o dwa miesiące z inicjatywy PE lub Rady. Sprzeciw wymaga większości głosów PE, a w przypadku Rady większości kwalifikowanej (art. 290 ust. 2 pkt b TFUE)[6]. W przypadku Rozporządzenia delegowanego sprzeciw taki nie został zgłoszony.

Należy także podkreślić, że uprawnienie Komisji Europejskiej do wydania aktu delegowanego na podstawie art. 75 EKŁE nie ma charakteru bezterminowego, ale zostało ono przyznane na okres 5 lat licząc od 20 grudnia 2018 r. Po upływie tego terminu ulega ono automatycznemu przedłużeniu na kolejne 5 lat, chyba że PE lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed upływem okresu 5 letniego (art. 117 ust. 2 EKŁE)[7].

---------------------------------------

PRZYPISY

[1] Dz.U.UE.L.2018.321.36.

[2] Dz.U. z 2004 r. Nr 90 poz. 864/2 ze zm.

[3] Spośród dwóch rodzajów aktów delegowanych tj. aktów uzupełniających lub zmieniających, Rozporządzenie delegowane jest aktem o charakterze uzupełniającym. W doktrynie wskazuje się, że samo uzupełnienie dotyczy sytuacji, gdy akt delegowany wprowadza nowe uregulowania (zasady) do aktu podstawowego, rozszerzające zakres jego stosowania, niemające jednak charakteru „istotnych elementów” aktu podstawowego – tak J. Barcz, Akty delegowane i akty wykonawcze – pojęcie i kryteria rozróżnienia, Europejski Przegląd Sądowy 2012, Nr 3, s. 9.

[4] Por. M. Rynkowski [w:] D. Kornobis-Romanowska, J. Łacny, A. Wróbel [red.], Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz. Tom III (art. 223-358), , Warszawa 2012, wyd. elekt.

[5] Pomijam tu kwestię ewentualnego pośredniego skutku dyrektywy (ang. indirect effect), na który można powoływać się m.in. w przypadku opóźnienia implementacji dyrektywy przez państwo członkowskie. Szerzej na temat patrz w szczególności wyrok z dn. 10 kwietnia 1984 r. w sprawie 14/83 Sabine Von Colson i Elisabeth Kamann przeciwko Nordrhein-Westfallen, źródło: LEX nr 131121.

[6] Większość kwalifikowaną stanowi co najmniej 55 proc. członków Rady reprezentujących uczestniczące Państwa Członkowskie, których łączna liczba ludności stanowi co najmniej 65 proc. ludności tych państw (art. 238 ust. 3 lit. a TFUE).

[7] Termin na wniesienie sprzeciwu upływa więc 20 września 2023 r.