Nowa wysokość stawek FTR oraz MTR – aspekty praktyczne

Po wtóre, wydaje się, że faktyczną i prawną kontrolę nad numeracją należy rozumieć jednolicie z kontrolą, o której mowa w art. 45 Pt, zgodnie z którym, Prezes UKE może – biorąc pod uwagę adekwatność danego obowiązku do zidentyfikowanego problemu, proporcjonalność oraz cele określone w art. 1 ust. 2 Pt, z uwzględnieniem art. 1 ust. 3 Pt – w drodze decyzji, nałożyć na przedsiębiorcę telekomunikacyjnego kontrolującego dostęp do użytkowników końcowych obowiązki regulacyjne niezbędne do zapewnienia użytkownikom końcowym tego przedsiębiorcy komunikowania się z użytkownikami innego przedsiębiorcy, w tym obowiązek wzajemnego połączenia sieci. Nie ma wątpliwości, że w świetle rozróżnień dokonanych powyżej, podmiotem kontrolującym dostęp do użytkowników końcowych będzie dostawca usług, który ma status operatora i przydzielił dany numer abonentowi. Operator sieci nie posiada żadnej relacji umownej z abonentem, a jedynie umowę z dostawcą usług w ramach której rozgłasza numerację dla celów kierowania połączeń.

Po trzecie, w analizowanym przypadku operator sieci nie posiada pełnej swobody i kontroli w zakresie ustalania cen za zakończenie połączeń, gdyż ustalenie tej ceny jest pośrednio wynikiem umowy jaką zawarł z przedsiębiorcą telekomunikacyjnym dla którego dokonuje „rozgłoszenia numeracji”.

Po czwarte wreszcie, jak już była o tym mowa powyżej, w świetle Rozporządzenia delegowanego wystarczy, aby dostawca usług posiadał przynajmniej jeden punkt wymiany ruchu, aby uznać go za dostawcę usługi zakończenia połączenia. Jednocześnie nie można racjonalnie przyjąć, że prawną i techniczną kontrolę nad zakończeniem połączenia posiadają dwa odrębne podmioty. Reasumując, w mojej ocenie kwestia warunków prawnej i technicznej kontroli może wywołać sporo problemów praktycznych i wyraźnie różnicuje aktualne usługi zakończenia połączenia (w przypadkach, w których obejmują one także usługę zakończenia połączeń do numerów „rozgłoszonych” kontrolowanych przez innego operatora).

Na tle analizowanych różnych wariantów praktycznych realizacji usług zakończenia połączeń, ostatni z analizowanych wariantów wydaje się nie spełniać cech usługi zakończenia połączenia w rozumieniu Rozporządzenia delegowanego, a tym samym operator, który zapewnia zakończenie połączeń do „numeracji rozgłaszanej” innego dostawcy usług może dążyć do wyłączenia tych usług z zakresu usługi zakończenia połączeń, powołując się na argument braku prawnej i technicznej kontroli nad numerem wywoływanym. Oczywiście nie można wykluczyć przypadków, w których taki operator uzna, że pomimo braku posiadania prawnej i technicznej kontroli, będzie obsługiwał zakończenia do tej numeracji, tak jak dotychczas i obejmie je jednolitą stawką FTR.

Może to mieć miejsce zwłaszcza w tych przypadkach, gdy nie posiada on w umowach o połączeniu sieci uregulowanych zasad świadczenia tranzytu, a podmioty współpracujące z jego siecią nie wyrażą zgody na wprowadzenie usługi tranzytu dla tej części numeracji.

Nie można również wykluczyć, że Prezes UKE uzna, iż dla posiadania prawnej i technicznej kontroli nad danym numerem wystarczające jest, iż dany operator dokonuje rozgłoszenia numeracji i świadczy na rzecz innych operatorów usługę zakończenia połączenia do tej numeracji (chociaż de facto usługa nosi cechy tranzytu).

Kolejna cechą usługi zakończenia połączeń jest jej zawężenie do połączeń skierowanych do numerów wskazanych w krajowych planach numeracji. Przy czym w przypadku sieci stacjonarnych zakres ten został dodatkowo doprecyzowany poprzez określenie, że obejmuje on numery geograficzne i niegeograficzne wykorzystywane na potrzeby świadczenia usług nomadycznych w sieci stacjonarnej oraz do uzyskania dostępu do służb ratunkowych. Tym samym zakres numeracji w sieciach stacjonarnych obejmuje trzy rodzaje numerów:

1. numery geograficzne,
2. numery niegeograficzne wykorzystywane na potrzeby świadczenia usług nomadycznych w sieci stacjonarnej,
3. numery wykorzystywane do uzyskania dostępu do służb ratunkowych.

Pierwsza z powyższych kategorii obejmuje numerację geograficzną, czyli w uproszczeniu numerację przyznaną abonentowi, gdzie część ciągu cyfr danego numeru zawiera wskaźnik obszaru geograficznego (w Polsce wskaźnik jednej z 49 dawnych stref numeracyjnych).

Odrębną kategorię stanowią numery niegeograficzne, które w Rozporządzeniu delegowanym zostały ograniczone wyłącznie do numeracji wykorzystywanej na potrzeby świadczenia usług nomadycznych w sieci stacjonarnej. Przykładem takiej numeracji jest numeracja niegeograficzna ze wskaźnikiem 39, który – zgodnie z planem numeracji krajowej^[21] – dedykowany jest dla usług wykorzystujących technologię IP.