Natomiast zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 3 megaustawy dostęp musi być zapewniony jeżeli instalacja telekomunikacyjna budynku przystosowana do dostarczania Internetu o przepustowości co najmniej 30 Mb/s „nie istnieje”, „nie jest dostępna” lub „nie odpowiada zapotrzebowaniu przedsiębiorcy telekomunikacyjnego” (rozwinięte w art. 30 ust. 1a pkt 4 megaustawy jako sytuacja, w której „przedsiębiorca telekomunikacyjny świadczy usługi w innej technologii niż instalacja telekomunikacyjna w budynku”). Megaustawa idzie zatem dalej niż przepisy „Dyrektywy kosztowej”. Takie uregulowanie jest jednak uprawnione w świetle art. 1 ust. 3 „Dyrektywy”.
Rozwiązanie przewidziane w art. 30 ust. 1 pkt 3 lit b. oraz art. 30 ust. 1a pkt 4 megaustawy umożliwia sytuację, w której kolejni przedsiębiorcy telekomunikacyjni żądający dostępu będą do takiego dostępu uprawnieni, pomimo, że w budynku istnieje już dostępna instalacja telekomunikacyjna, spełniająca definicję szybkiej sieci telekomunikacyjnej, ale wykonana w odmiennej technologii. Takie uregulowanie może stanowić zwiększoną uciążliwość dla właścicieli nieruchomości, z drugiej strony ma pozytywny wpływ na promowanie konkurencji pomiędzy przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi.
„Dyrektywa kosztowa” nie wyróżnia budynków użyteczności publicznej. Z tego też względu należy uznać, iż objęte są przewidzianymi w art. 8 i 9 „Dyrektywy” obowiązkami dotyczącymi dostępu do wewnątrzbudynkowej infrastruktury technicznej (za wyjątkiem sytuacji, gdy „Dyrektywa kosztowa” wprost odnosi się do budynków określonego rodzaju).
Odnosząc się natomiast do kwestii nieodpłatności dostępu z art. 30 megaustawy w świetle treści „Dyrektywy kosztowej”, podkreślić należy, że „Dyrektywa” nie przesądza, czy dostęp do wewnątrzbudynkowej infrastruktury ma być odpłatny czy nieodpłatny.
Takie sformułowanie art. 9 „Dyrektywy kosztowej” wskazuje, że możliwe są obie sytuacje, a zatem w pełni uprawniona jest także nieodpłatność dostępu. Wprowadzenie odpłatności byłoby niekorzystne z punktu widzenia społeczno-gospodarczego i nie służyłoby realizacji celów Europejskiej Agendy Cyfrowej.
Zasadność nieodpłatności dostępu (art. 30 ust. 1 megaustawy) wynika z celu jakiemu służy ten dostęp. Beneficjentem udzielonego przez właściciela nieruchomości dostępu są albo bezpośrednio te podmioty, albo inni użytkownicy końcowi posiadający tytuł prawny do nieruchomości (np. lokatorzy w budynkach wielorodzinnych czy najemcy w tzw. budynkach komercyjnych). Właśnie ten cel odróżnia go od korzystania z nieruchomości w celu instalowania urządzeń telekomunikacyjnych w celu niezwiązanym z zapewnieniem telekomunikacji uregulowanego w art. 33 megaustawy (tzw. prawo drogi) i w pełni uzasadnia nieodpłatny charakter dostępu, o którym mowa w art. 30 megaustawy.
Nie można również zapomnieć, że przewidziane w art. 30 megaustawy obowiązki właścicieli nieruchomości związane z udzielaniem dostępu nie są jedynymi obowiązkami (a co za tym idzie ograniczeniami praw), które ciążą na podmiotach innych niż operatorzy a związanymi z realizacją inwestycji telekomunikacyjnych.
